Kocam Hastayken Ona Bakmaya Kendimi Adadım

Bunun bir şaka olduğunu düşündüm.
“Mehmet bunu yapmazdı.”

Ama Kerem masaya bir dosya bıraktı.
Bir vasiyetname.
Resmi.
Ev, banka hesapları… her şey onlara aitti.

“Eşyalarını elbette alabilirsin,” dedi Zeynep, sanki bu onu nazik biri yapıyormuş gibi.

Başım dönerek kâğıtlara baktım.
“Bu mantıklı değil. Ben onun karısıydım. Ben—”

“Evet,” diye sözümü kesti Kerem.
“Ama sen bizim annemiz değilsin.”

Ve işte o an anladım.
Onlar için hiçbir şey ifade etmiyordum.

Bir hafta sonra, iki bavulla kaldırımda duruyordum. Yabancıların evime girip, benim temizlediğim “güzel zeminlerden” bahsetmelerini izliyordum.

Tam o sırada telefonum titredi.

Bilinmeyen bir numaradan mesaj gelmişti: