Beş aydan uzun süredir komada olan genç bir kadın

Bu gerçek açıklandığında hastane adeta sarsıldı. Olay basına yansımadı ama kurum içinde derin bir travma yarattı. Soruşturma genişletildi. Şüpheli personel hakkında yakalama kararı çıkarıldı. Dosya büyüdü.

Ve sonra… aylar sonra beklenmeyen bir şey oldu.

Bir sabah hemşireler rutin kontroller sırasında hastanın göz kapaklarında hafif bir kıpırtı fark etti. Ardından parmakları oynadı. Saatler içinde genç kadın gözlerini araladı. Uzun süren komadan yavaş yavaş çıkıyordu.

Uyandığında hiçbir şey hatırlamıyordu. Kazayı, hastaneyi, geçen ayları… Karnına dokunduğunda yüzündeki şaşkınlık ve korku her şeyi anlatıyordu. Doktorlar gerçeği anlatmak için günlerce bekledi. Psikologlar devreye girdi.

Gerçek söylendiğinde odada derin bir sessizlik oldu. Genç kadının gözlerinden sessiz yaşlar süzüldü. Ne bağırdı, ne konuştu. Sadece başını yana çevirdi.

Bu hikâye sadece bir tıbbi vaka değildi. Bu, sistemin, ihmallerin ve sessizliğin nasıl bir insanın hayatını altüst edebileceğinin acı bir örneğiydi.

Ve hastane kayıtlarında artık onun adı sadece “refakatçisi olmayan hasta” değildi.

O, hayatta kalmıştı.
Ve gerçeğin ağırlığıyla yeniden yaşamaya başlamıştı.